Човек и куче

Еднаш еден човек одеше по долг, пуст пат, придружуван од своето куче. Одеа многу денови и беа многу исцрпени.  Патот беше навистина тежок: немаше место каде да се одмори, немаше сенка на дрвјата за одмор.

Чуварот на портата беше крајно љубезен, нудејќи му на човекот да влезе да одмори и преспие и дека ќе му даде многу вкусна храна и разни пијалоци.

„Само кучето ќе треба да го оставите зад портата“, рече чуварот. – Нашиот сопственик не сака кучиња.

„Не можам“, рече човекот, ја наведна главата и се врати на патот.

И човекот го продолжи патот, страдаше од глад и жед. Неговото куче едвај ги движеше нозете, исцрпени од долгиот пат.

Одеа и одеднаш, пред нив се појави стара дрвена ограда. Всушност, се покажа дека е мала, но многу убава куќа во која живееше прилично стара жена. Пристигнаа до куќата и на вратата се појави старицата. Отворајќи ја вратата, таа веднаш му подари на човекот чаша вода, како да ги чита неговите мисли.

„Дали би ме засолниле една вечер и дали би споделиле нешто за јадење со нас, добра жено?“ Прашал човекот.

„Можеби“, одговорила нејасно жената.

„Само, знаете, јас сум со кучето и не можам да го оставам, па ако е проблем за него, подобро кажете ми веднаш“.

„Влезете двајцата“, се насмевна старицата.

На вечерата, жената му кажала на човекот дека  всушност, ниту тој ниту кучето не го издржале долгиот пат и умреле по патот, а сега се во рајот.  Штом сте стигнале до куќата на старицата, конечно сте стигнале до вистинскиот Рај.

„Имаше голема раскошна палата во близина“, замислено рече човекот. „Значи, и тој е од светот на мртвите?“ На кого му припаѓа тој раскош?

„Тоа е палатата на сатаната“, рече тажно старица. – Тоа е влезот во пеколот. Но, тие секогаш поставуваат некој услов, како можете да поминете?  

– Тоа е едноставно. Тие не сакаа да го пуштат мојот најдобар пријател “, одговорил патникот, гледајќи со погледот кон кучето.