Peter Crouch Сакаше да лета но скромноста победи

Питер Крауч – Имав 24 години и штотуку ме купи владеечкиот европски шампион Ливерпул. Купив Астон Мартин. Возам низ улиците на Манчестер. Спуштени прозорци, очила за сонце, лактот на прозорецот и воланот со два прста. Музика трешти. А не ми се допаѓа ниту гласна музика. Не сум ни сигурен дека ми се допаѓа овој автомобил. Некој тивок глас во мене вели дека Астон Мартин не е за мене, посилен глас вреска дека сум репрезентативец на Англија и напаѓач на Ливерпул! Старите правила веќе не важат … Тивкиот глас: Питер, никогаш не си изгледал по мизерно, лигуш. А гласот што преовладува: Питер, никогаш не си бил по кул.
И така, јас возам во обид да се убедам себеси дека изгледам како Стив МекКвин или Даниел Крег, игнорирајќи го стариот Питер кој ми кажува дека станав сè што сум се заколнал дека не би бил ако го постигнам тоа во фудбалот. Одеднаш, на семафорот до мене Рој Кин! Ќе ја разберете мојата трема. Кој човек, кој играч, колку титули … Срцето на Манчестер Јунајтед. Сега сме на исто ниво. Иста лига. Нели, Рој? Размислувам во себе. Тој се свртува кон мене за момент, го намршти лицето, ме погледна во одвратност и ја климна главата. Замрзнав. Насмевка ми се лизна од лицето. Останав закопан со рачната сопирачка во рацете: О, господи, станав еден од оние лигуши.
Следниот ден веднаш го продадов Астон Мартинот. Изгубив 25.000 фунти, но се чувствував среќен. Сè заради Рој како моја отсутна совест, како духовен водач за млади фудбалери … Тој момент на семафорот беше најдоброто нешто што ми се случило во животот. ‘